De West Siberische Laika heeft de grootste aandacht en hoop gewekt van de Russische Laiki. Daar is ook aanleiding toe.  Het is volgens de vooraan­staande kynologen van spitshonden de jachtspits, die het best beantwoordt aan het oertype van de grote jachtspits uit de gebieden met naaldwouden. Wanneer zij goed zijn, is het een imponerende hond met een goede houding, een mooi ge­vormd hoofd, een enigszins langgerekt gespierd, droog en lenige lichaams­bouw welke kracht en snelheid uitdrukt, is daarbij goed in verhoudingen met goed gehoekte en krachtige benen tezamen met een voor het noorden uitmuntende vacht.

Zonder twijfel staat het type dichtst bij de Jämthond. De WSL's grootste verschillen met de Jämthund is dat zijn lichaamsbouw beter is doordat zij  zelden de voorkomende zwakheden hebben zoals een slecht bespierde achterhand, in het algemeen een betere uiterlijke bouw hebben tezamen met een droger hoofd. Maar de overeenkomsten zijn evenwel zo groot, dat een goedgebouwde Jämthund waarschijnlijk prijzen zal behalen op een Sovjet tentoonstelling en dat een WSL met Jämthund aftekeningen en met een grof hoofd dezelfde beoordeling zal krijgen bij een Scandinavische keuring.

De oorsprong van de W.S.L bevindt zich tussen de Ural en de Jenesej, bij het verenigde kleinere jagersvolk van de fins-ugrische afstamming. Reeds tegen het einde van de 19e eeuw kon men in het noorden horen spreken over een zeer goede Russische jachthond die Ostjakthund  genoemd werd. De Ostjak­kers zijn een jagersvolk, die tot heden in hoofdzaak leven van de jacht en visserij. Scandinavische onderzoekers en reizigers kwamen in contact met dit volk en werden hooglijk geïmponeerd door hun jachthond. Ze waren effectief, onvervaard en moedig genoeg om zonder aarzeling het op te nemen tegen de beer. Enkele  honden werden naar Scandinavië meegenomen, maar deze vermengden zich met lokale spitsen en assimileerden onmiddellijk.

Sinds onheuglijke tijden hebben stropers van de Ostjakstam (hanty) te voet of op ski's op elanden gejaagd samen met jachtspitsen (pitjuuh)  langs de rivier de Ob,langs de zijrivieren en in het laagland bij Jenisej. Zij hebben westwaarts waar de Oeral eindigt, buren gehad, het vooruit-strevende jagersvolk met de naam Voguler (mansi), die samen jaagden met de beroemde Vogul-honden, 

De honden binnen deze verre gebieden worden door de Russen algemeen genoemd als Oeral-Laika. In deze context mag genoemd worden dat de Russen (Slaven) vroeger niet hebben deelgenomen met de laika noch in hun ontwikkeling.

Ofschoon de beide honden hetzelfde basistype hebben, zijn  er toch verschillen in het rasbeeld te vinden tussen de noordoostelijke Ostjak­honden en de zuidwestelijke Vogul-honden.

De krachtige, met een dik­kere vacht en breedschedelige Ostjak-honden hebben duidelijk de arcti­sche en syrjänhonden beïnvloed. De Vogul-Laika is meer droger en compac­ter van bouw, met een dunnere vacht, een beduidend smallere schedel en maakt een meer opgeheven en strakkere indruk.

Shirinskij-Shihmatov merkte deze ver-schillen reeds aan  het einde van de 19e  eeuw op. Hij  zag dat de Vogul-Laika het zuiverste spitskarakter had van alle jachtspitsen, de best ontwikkelde zin-tuigen en dat zijn oren langer en smaller waren dan van de Ostjak-honden.

Een bijeenvoegen tot een gemeenschappelijk exterieur begon ermee toen cartologen, geologen en soldaten hen met zich meenamen naar Rusland's rastypische honden. Deze zorgden voor centraal wonende fokkers. In de beginne hadden lokale en de jachtclub van het Rode Leger in Sverklovsk de grootste invloed voor de samensmelting en ontwikkeling van het ras. Daar ontwikkel­de men reeds in de 30tiger jaren een bloedlijn, die zeer beroemd werd door zijn fokdieren Groznyi en zijn zoon Taeznyi.

Door verschillende belangstellenden en kynologen kwam in 1928 het fokken op gang in Moskou, welke die toentertijd de leidende positie in zou gaan nemen.

Het was de onderzoeker I.I. Vahrutsev die het ras eenvormigheid en een modern beeld zou geven.

Toen de tweede wereldoorlog uitbrak had men de eerste etappe in de ontwikkeling van het ras bereikt. Maar de oorlogsjaren veroorzaakten een stagnatie, in het bijzonder binnen de Europese delen van de Sovjet Unie. Bij de opbouw na de oorlog verzamelde men de resten en men haalde onmid­dellijk fris broed uit de afgelegen oorsprongsgebieden. Ook de WSL begon zijn verbreidingsmars over het geweldige land, en zo langzamerhand  ook Scandinavië bereikte.

Overeenkomstig de vernieuwde Sovjet rasstandaard van 1981 moet de WSL van gemiddelde grootte of iets groter zijn, een droge en sterke lichaamsgestel hebben, een levendig maar uitgebalanceerd temperament tezamen met goed 

ontwikkelde zintuigen en mag niet agressief tegen mensen zijn. De kleuren kunnen zijn wit, wildkleur, grijs, roodbruin en grijsbruin. In Scandinavië behoort men de twee laatst-genoemden plaatsen om reden dat men de van kleur verschillende laika kan onderscheiden van de grijze eland­honden, in de eerste plaats van de Jämthund.

De WSL is qua exterieur een goede hond gebleven, die met succes op tentoonstellingen o.a. in Hongarije en Tschecholovakia uitgekomen zijn met de reuen Kredisnik en Vaigats als respectievelijk Wereldtent. win­naars.

Niet alleen is de ontwikkeling van het uiterlijk van de WSL opvallend gunstig en beter dan de overige laikarassen. Zij hebben echter nog geen algemene stabiele of gewenste eenvormigheid bereikt. Volgens de Russische deskundigen is het grootste gebrek de variatie in grootte en het gebrek aan eenvormigheid van het hoofd. Ook in Scandinavië heeft men deze gebreken kunnen constateren. Daarom is het heel belangrijk dat wij deze problemen onderkennen.

Rotstekeningen in Siberië laten zien dat de hond zich reeds lang bij de jagers bevond. De Vogul zeggen : “Omdat er dennenappels zijn te vinden in Siberië, vindt men er ook eekhoorns”. Behalve de belangrijke eekhoorn zijn er ook andere pelsdieren zoals de sabel, en ook heeft Siberië  de eland en de dikke vacht van de beer betekenen overlevingskansen voor het volk uit de taiga. Een van de hoogtepunten in de Vogul-cultuur zijn de berenfeesten.

In primitieve huishoudens zijn de vangsten altijd gericht op levensonder­houd. In de oude tijden was het duidelijk seizoengebonden; van augus­tus/september tot het midden van december en van begin januari tot april. De jacht en de vangst begon en werd afgesloten met het nuttigen van wildbraad. In de tussenliggende periode  kregen de bontdragende dieren de meeste aandacht.

Hetzelfde beeld heeft voor de gehele Taiga gegolden en in vroegere tijden ook voor Scandinavië.

Maar de hedendaagse situatie is ook niet zo verschillende van de oor­spronkelijke. De vroegere instelling is nu ingenomen door de sportja­gers. Tegenwoordig is de jacht meer geconcentreerd op pelswild en bosvo­gels.

Hoewel de inzet van de honden het meest bestaat uit het zoeken naar gewoon wild, wordt toch van hem geëist dat zij zich met de grote roof­dieren kunnen meten, vaak vechtend voor hun eigen leven en dat van hun huisgenoten. Daarom heeft de jager altijd meerdere honden bij zich.

Vroeger heeft de laika ook dienst gedaan als trekhond. In de ontoeganke­lijkste delen van de taiga worden zij hier nog voor gebruikt. 

De jager heeft op zijn lange tochten de hulp van de hond en de pulka nodig.

Jagers van de taiga hebben altijd een manier gevonden om kopers de gewenste huiden aan de bieden. De kogel werd altijd op het hoofd gericht en van de hond eiste men dat hij de buit voorzichtig aanreikte, en daarop werd voortdurend gelet.

Gewoonlijk beschadigde de laika het gevallen wild niet. De voedselvoor­raad van de jager was immer afhankelijk van geluk bij de jacht, zo ook het wel en wee van de familie. Daarom stellen zij grote eisen aan de jachthonden. Slechts de bruikbaarste honden krijgen het recht om door te gaan bij het zoeken naar wild in het kreupelhout van de taiga en de zwaar begaanbare wouden. Men heeft ook beweerd dat de jachthond van de taiga alleen werd gehouden om vlees van lemmingen of wanneer er erg veel eekhoorn zijn.

Het is onder deze omstandigheden dat de laika zich ontwikkelde als jachthond. Daarom hebben zij blijvend een sterke jachtaanleg en zijn gewoonlijk een allround-hond, die ook met een praktische training zich kan ontwikkelen tot een specialist op zeker wild of op een zekere diergroep.

In de Sovjet Unie kent men de WSL van Verre Oosten tot in Wit-Rusland en de Baltische Staten. Zij beslaan 60% van de hele laikagroep. Binnen de sport- en zelfs beroeps­jacht is de WSL de meest gebruikte jachthond. Ten oosten van de Oeral zijn zij nog vaak natuurhonden, terwijl de jagers van de in Rusland zuiver gefokte varianten moeten hebben. Men vindt ze gecentraliseerd binnen de districten van Moskou, daaropvolgend bij Sverdlovsk, Novosibirsk, Giorki, Kirov, Perm, Leningrad en Ivanov.

Zonder overdrijving kan worden vastgesteld dat de van de Vogul-afstammen­de WSL, de beste zijn, een opzienbarend goede representant is van de jachtspits uit de naaldwouden. Tezamen met de Russische windhond en de Stgoevares (Brakken), vertegenwoordigen zij de hoogte van de Sovjet kynologische inzet.

De WSL heeft behoorlijk vaste voet gekregen in het Noorden/Scandinavië. Blijft over om te zien hoe zij in de toekomst gestalte kunnen geven t.o.v. Scandinavië’s eenzijdige en onzekere jachtomstandigheden?

Waarschijnlijk moet de hond in de eerste plaats een gespecialiseerde elandhond worden en zij hebben de mogelijkheden in zich om daarin te slagen.

Een slanke/gracieuze WSL-teef                      Een WSL-reu van uitstekend type met  met een wat  dunne vacht.                                   een zeer goed gevormd hoofd,

                                                                        prima vacht en goede benen.