Er is in Zweden nauwelijks een vorm van jacht te vinden die zo'n slechte naam heeft als de jacht met de blaffende vogelhond. De reden is erg eenvoudig te vinden bij de jacht culturele instelling en gebrek aan kundigheid over deze vorm van jagen.

De Angelsaksische en continentale jachtcultuur van de hoge ‘Herenjagers/rijkelui’s jagers’ wordt in de eerste plaats gezien als een tijdverdrijf van jagers; de aantrekkelijkheid van het wild te vellen. Een niet te rijmen met het beeld de afschuwelijke wijze waarop men op een zittende vogel schiet.

Men is daarbij voorbij gegaan aan de moeite die het kost om de vogel op dezelfde plaats op de tak te laten blijven, hetgeen zeer moeilijk is, speciaal als het gaat om een oude, ervaren auerhaan.

Het overgrote deel van de  jagergeneratie in Scandinavië heeft deze jacht altijd anders bezien. Het was behalve ontspanning, een manier om aan voedsel te komen en de economie te versterken. Doch binnen de officiële Zweedse jachtpolitiek vond men dat de plattelandsjacht nogal afweek en zo langzamerhand vond men hiervoor steeds minder medestanders.

In Finland waar de jachtcultuur in de dennenwouden ook werd bestuurd door 'hoge heren' heeft men altijd een andere instelling gehad daar waar betreft de jacht met behulp van jachthonden. Het waren de jagers van elite klasse welke de Finse Spits consolideerden. Men heeft altijd de blaffende vogelhondenjacht hoog in het vaandel gehouden en werd beschouwd als de belangrijkste vorm van jacht. Geheel logisch heeft men daarom ook de Finse Spits tot Finland's officiële nationale ras benoemd, ondanks het feit dat men zowel een elandhond, Stövere/Brak en twee Lappen-hondenrassen had, die inheems zijn.

De verschillen wat betreft jacht en kynologie tussen Zweden en Finland zijn ook te merken in de georganiseerde hondensport. De Finnen koesteren en steunen hun inheemse hondenrassen op een geheel andere wijze dan wij (Zweden) dat doen.    De blaffende vogelhondensport komt vroeg op gang in Finland. Reeds 90 jaar geleden zijn de eerste jachtproeven georganiseerd. Dank zij de Finse steun komen wij hier in Zweden op gang met het regelen van jachtproeven in 1964!

Tot de blaffende vogelhonden worden in eerste instantie gerekend de Finse Spits en de Norrbottenspet/ Suomen Pohjanpystykorva, doch de aanleg voor ‘ståndskall’: te blaffen voor een zittende vogel vind je bij al onze Scandinavische spitsen.

Vele Lappenhonden zijn goede vogelhonden gebleven. De Laika, die traditioneel gezien wordt als een all-round jachthond, heeft ook exemplaren welke excellente vogelblaffers zijn. Zelfs in Rusland worden jachtproeven voor de blaffende vogelhond georganiseerd.

De Finse Spits is het langst gespecialiseerd als vogelhond. Zij hebben eigenschappen verworven om een wegvliegende vogel of een vogelnest in de boom aan te wijzen. Deze eigenschap is van beslissende betekenis voor een blaffende vogelhond. De mogelijkheid van de hond om een vogel exact te lokaliseren wanneer de vogel binnen gehoorsafstand van de hond in een boom neerstrijkt.

De Norrbottenspets, welke vroeger de blaffende hond van Norrbotten heette, heeft ook vele buitengewoon goede blaffende vogelhonden.

De grootste negatieve eigenschap welke bij vele honden te vinden is dat zij de vogel opdrijven onder geblaf!                                              

 

bron:  Nordliga Spetshundar 

auteurs:  Rune B. Samuelsson & Juho Perttola

vertaling: ©  kennel ‘fra Laikahuset’